Uit onderzoek van de Rekenkamer Amsterdam-Zaanstad blijkt dat de gemeente Amsterdam steeds meer mensen met een arbeidsbeperking aan een baan helpt. Deze Amsterdammers blijven ook vaker aan het werk nadat de gemeente stopt met ondersteuning. Wel blijkt dat de gemeente niet iedereen bereikt die hulp nodig heeft. En de begeleiding zelf kan nog beter.

Iemand heeft een arbeidsbeperking als deze persoon door een lichamelijke, verstandelijke of psychische beperking hulp nodig heeft om werk te vinden of te doen. Gemeenten hebben de taak hierbij te ondersteunen. De Rekenkamer Amsterdam-Zaanstad onderzocht hoe de gemeente Amsterdam in deze opdracht slaagt. Daarvoor sprak ze met betrokken ambtenaren, werkgevers en natuurlijk Amsterdammers zelf.

De conclusies in het kort: mensen met arbeidsbeperking gaan vaker aan het werk, ook nadat hulp is gestopt. De gemeente bereikt nog niet de hele doelgroep. Het is niet duidelijk of de gemeente al haar doelen haalt. En er is een risico dat systeem overbelast raakt.

De rekenkamer adviseert het college (1) beleid te maken dat rekening houdt met verschillen tussen mensen met een arbeidsbeperking, (2) beter te laten zien wat de gemeente met haar inzet bereikt, (3) afspraken te maken waardoor iedereen op een gelijke manier hulp krijgt en (4) te zorgen voor genoeg verschillende werkplekken en hulp aan werkgevers.

In hoeverre is het gemeentelijk beleid gericht op werk voor Amsterdammers met een arbeidsbeperking doeltreffend? Welke succes- en faalfactoren spelen daarbij een rol?